Króle i bogi

Kim był król Artur? Czy w ogóle istniał? Choć powieść „Króle i bogi“ stara się oddać klimat czasów arturiańskich, nie zagłębia się  w rozważania na ten temat. Jest to powieść quasi-historyczna, w sferze fabularnej opierająca się częściowo na średniowiecznych kronikach, częściowo zaś – tam, gdzie kroniki milczą – na fantazji autora. Nie ma tu ani pretendowania do tytułu „prawdziwej historii“, ani – z drugiej strony – pozbawionej szacunku dla faktu adaptacji celtyckiego mitu. Jest natomiast próba pokazania ludzi wczesnego średniowiecza z ich nieustannym balansowaniem pomiędzy kulturą Rzymu a celtycką Brytanią, pomiędzy wiarą chrześcijańską a pogańskimi korzeniami. Jest to powieść o ludziach prostych i o królach; o czasach, kiedy z dnia na dzień wstępowano na trony i z nich obalano; o czasach, kiedy opowiedzenie się za lub przeciw wierze mogło zdecydować o życiu lub śmierci. Jest to wreszcie historia odkrywania chrześcijaństwa w jego niedocenianym często średniowiecznym bogactwie. Historia walki, zdrady, nadziei i odkupienia.

ALEKSANDER KILLMAN – szczęśliwy mąż, ojciec dwóch córek. Pisał od zawsze, znajdując inspirację głównie w kinie widowiskowym, literaturze, muzyce i historii, zwłaszcza starożytnej. Studiował filologię klasyczną, ale nie wytrwał – zbiegł do Wielkiej Brytanii, poszukując inspiracji do własnego życia. Gdy już ją znalazł, powrócił w rodzinne strony i postanowił poważniej potraktować swoje dotychczasowe hobby. Przyznaje się do fascynacji twórczością C.S. Lewisa i teatrem współczesnym. Ta powieść jest jego debiutem na dużą skalę, choć pisywał już do gazetki szkolnej, a jego wzorowana na Szekspirze komedia była wystawiana przez teatr studencki w Gdańsku.